Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί

Η ελεύθερη ΕΡΤ σώπασε. Τα ξημερώματα, σαν τους κλέφτες, οι δυνάμεις των ΜΑΤ εισέβαλαν στο κτίριο της λεωφόρου Μεσογείων, όπου λειτουργούσε η μοναδική ελεύθερη δημόσια τηλεόραση και με χρήση χημικών εκκένωσε το κτίριο. Το ηχητικό ντοκουμέντο πρέπει να κρατηθεί ως μνημείο αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς μιας κυβέρνησης που έχει καταλύσει τους δημοκρατικούς θεσμούς, που διατάσσει αστυνομική επέμβαση, χωρίς να έχει, πρώτα, τολμήσει να κυρώσει το αντισυνταγματικό "μαύρο", με δημοκρατικές διαδικασίες, μέσα από τη βουλή.
Οι εργαζόμενοι καλούν τους πολίτες έξω από το ραδιομέγαρο, στις 4μμ. Να είναι όλοι εκεί.
Η ελεύθερη φωνή της ΕΡΤ δεν πρέπει να σιωπήσει. Είναι σίγουρο ότι οι άνθρωποι που βρίσκονταν όλον αυτό τον καιρό στο Ραδιομέγαρο, παλεύοντας για τη Δημοκρατία και την Ελεύθερη Ενημέρωση δεν θα μείνουν με σταυρωμένα χέρια και θα τους δείτε και θα τους ακούσετε ξανά. Είναι αυτοί που θα κερδίσουν τον "πόλεμο", όσο κι αν χάνονται "μάχες" με τη δύναμη των δυνάμεων καταστολής.

Συνάδελφοι, με όποιο τρόπο κι απ' όποιο μετερίζι, συνεχίστε να ενημερώνετε και η κοινωνία θα σας δικαιώσει, για μία ακόμη φορά...

Άνοδος και πτώση ενός... δέντρου

Συμβόλισαν μια περίοδο που θέλαμε να γίνουμε κάτι διαφορετικό από αυτό που ήμασταν. Αυτοφυείς φοίνικες στην Ελλάδα υπήρχαν μόνο στην Κρήτη. Το δέντρο αυτό έρχεται από πιο θερμά κλίματα και δεν ταιριάζει στο ελληνικό κλίμα και τοπίο. Από τη δεκαετία του '90, μέχρι και τους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας βαλθήκαμε να γίνουμε κάτι ανάμεσα σε Μαϊάμι και Καζαμπλάνκα. "Την είχαμε δει" πολύ κοσμοπολίτες και οι δημοτικοί άρχοντες το πλήρωναν αδρά για να κοσμούν γειτονιές, που ήταν μνημεία κακογουστιάς, με αμέτρητες σειρές από φοίνικες, νομίζοντας, έτσι, ότι αναβάθμιζαν την εικόνα της πόλης τους.

Όλο αυτό πήγαινε μαζί με το φούσκωμα των μυαλών μας και μαζί και της Ελληνικής Οικονομίας. Ένιωθε άλλος άνθρωπος ο αγελαδοτρόφος από την Κάτω Ραχούλα όταν κατέβαινε στην πρωτεύουσα του νομού του και έκανε τσάρκες με την καινούργια Porsche Cayenne, πλάι στα παρτέρια με τις φοινικιές.

Με τον ερχομό της κρίσης, όμως, σαν να ήθελαν να στείλουν το δικό τους συμβολικό μήνυμα, τα κόκκινα σκαθάρια από την Αφρική που θεωρούν εκλεκτό μεζέ τη σάρκα του φοίνικα, έφτασαν στην Αθήνα και άρχισαν να ξεπαστρεύουν τα περήφανα δέντρα. Τώρα, περνάς από γειτονιές της Αττικής και εικόνες, όπως αυτή, με κουφάρια φοινικιών να κείτονται ξεριζωμένα στο πλάι του δρόμου, η από ξεραμένα λείψανα να στέκουν όρθια, σαν κοριτσάκια στην τελευταία φάση της νευρογενούς ανορεξίας, είναι πολύ συνηθισμένες. Είναι σαν να μας λένε να γυρίσουμε στη λεμονιά, τη νερατζιά, το πλατάνι, που, στο κάτω-κάτω, είναι και εθνική μας κληρονομιά από μια ξεχωριστή φύση που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει σε ομορφιά από το Μαϊάμι και τις Σεϊχέλες.

Μανωλ(ι)άδα

Γιατί σ' αυτό το κράτος, κάποιοι θεωρούν ότι έχουν το δικαίωμα να πυροβολούν αλλοδαπούς, επειδή ζητούν, απλά, αυτό που δικαιούνται; Ποιοί τους έχουν δώσει αυτό το δικαίωμα; Μήπως πρέπει, επιτέλους, να αντιληφθούν αυτοί που αφήνουν να εκκολάπτονται, σε κάθε γειτονιά της Ελλάδας, σε κάθε σχολείο κι κάθε κοινωνική ομάδα, φαινόμενα ρατσισμού, φασισμού και ξενοφοβίας, ότι αυτό είναι ένα μικρόβιο που εξαπλώνεται με τέτοιοι τρόπο, ώστε κάποια στιγμή θα χτυπήσει και τη δική τους πόρτα; Και το επόμενο θύμα δεν θα είναι ο Πακιστανός που ζητά τα δεδουλευμένα του, αλλά το ίδιο το παιδί του, που θα διεκδικεί το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια. Για να καταπολεμήσουμε αυτά τα φαινόμενα, πρέπει όλοι να αισθανθούμε Πακιστανοί εργάτες και να συνειδητοποιήσουμε ότι στο μυαλό του γαιοκτήμονα που θέλει να συνεχίσει να ζει πλουσιοπάροχα, εκμεταλλευόμενος τον μόχθο του αλλοδαπού, πάντοτε θα υπάρχει μία αφορμή για να θεωρεί κατώτερο και να εξαπατά, αυτόν που θα δουλεύει στις προσταγές του...

Ρε παιδιά, μόνο από Μανωλάδα πουλάνε φράουλες στη λαϊκή

Άκουσα παραγωγούς από τη Μανωλάδα να παραδέχονται ότι απασχολούν παράνομους μετανάστες, με τη δικαιολογία ότι οι έλληνες δεν πηγαίνουν για δουλειά, επειδή είναι σκληρή, έχει παραγωγή 365 μέρες τον χρόνο κλπ. Δεν μας λένε, όμως: Μήπως προσφέρουν μεροκάματο 10 ευρώ, για δωδεκάωρο, επί 7 ημέρες την εβδομάδα; Μήπως, προσφέρουν μαύρη εργασία χωρίς ασφάλιση ή με δηλωμένο 8ωρο, 5ήμερο, αλλά, στην πραγματικότητα να δουλεύεις 7 ημέρες επί 12ωρο; Τους έχει περάσει από το μυαλό ότι υπάρχουν και κανόνες για να απασχολείς εργαζόμενος, δηλαδή 5ήμερο (2 ρεπό μέσα στην εβδομάδα), υπερωρίες υπερεργασία με αυξημένες αποδοχές για Σ/Κ και αργίες, τη νόμιμη άδεια, μέσα στον χρόνο κ.ο.κ. Μήπως για όλα τα παραπάνω προτιμούν να απασχολούν παράνομους μετανάστες και, αν δεν τους έχουν περισσέψει λεφτά από τα μπουζουκομάγαζα που διασκεδάζουν, να φωνάζουν την αστυνομία για να τους μαζεύει και να γλιτώνουν και τα ελάχιστα συμφωνημένα;;

Δυστυχώς, για μας, υπάρχουν κι αλλού Μανωλάδες, σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, όπου οι μετανάστες ζουν εδώ και χρόνια, μέσα σε παλιά ορνιθοτροφεία, χωρίς τις στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής, για να προσφέρουν σχεδόν δωρεάν εργασία, σε χαραμοφάηδες, που δήλωναν, κιόλας, διπλάσια στρέμματα για να παίρνουν διπλάσιες επιδοτήσεις.

Είμαστε, πάλι, εδώ, μετά από μήνες. Έχουμε πολλά να πούμε. Οι καιροί είναι δύσκολοι και η διαδικτυακή επικοινωνία είναι διέξοδος. Μην ξεχνάτε. Δίπλα στην αλληλεγγύη βάλτε και τη λέξη αντίσταση σε κατεστημένες αντιλήψεις, ιδέες απόψεις, σύστημα αξιών που μας απομακρύνει από τις αξίες μας. 

asymvivastos-enallaktikos: ένα όνειρο αληθινός εφιάλτης

asymvivastos-enallaktikos: ένα όνειρο αληθινός εφιάλτης: Είδα ένα όνειρο, χθες βράδυ. Γινόταν, λέει, η κηδεία μου και το πνεύμα μου μπορούσε να δει όλα όσα συνέβαιναν, από μία σχετικά καλή απόσταση...

ένα όνειρο αληθινός εφιάλτης

Είδα ένα όνειρο, χθες βράδυ. Γινόταν, λέει, η κηδεία μου και το πνεύμα μου μπορούσε να δει όλα όσα συνέβαιναν, από μία σχετικά καλή απόσταση, πάνω από το νεκροταφείο. Πάνω από τον τάφο μου 127 τεθλιμμένοι συγγενείς, έκλαιγαν και χτυπιόντουσαν για τη μεγάλη απώλεια."Θα πρέπει να με αγαπούσαν πάρα πολύ" σκέφτηκα. Όταν, όμως, το φέρετρο άγγιξε το χώμα και ο νεκροθάφτης άρχισε να το θάβει κάτω από τη γη, τα πάντα άλλαξαν. Οι τεθλιμμένοι έγιναν χαρούμενοι και πάνω στο μνήμα μου στήθηκε ένα τρομερό γλέντι. Χοροί και τραγούδια, σαμπάνιες και, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι μαυροφορεμένοι άρχισαν να σκίζουν τα ρούχα τους, να μένουν γυμνοί, να φτύνουν στον τάφο μου, να με βρίζουν και να ζητωκραυγάζουν για το θάνατό μου. Όπως καταλαβαίνετε, έπαθα την πλάκα μου. Το σοκ μου έγινε ακόμη πιο έντονο όταν άκουσα έναν από τους συγκεντρωμένους να φωνάζει: "Τον ξεφορτωθήκαμε τον βρωμόγερο". Απόρησα. "Εγώ βρωμόγερος" αναρωτήθηκα. "Μα, εγώ ήμουν, ακόμη, νέος. Είχα διάθεση για ζωή, όρεξη για δημιουργία. Τα χέρια μου, τα πόδια μου και, κυρίως, το μυαλό μου βάσταγαν πολύ καλά, ενώ αυτός που με αποκαλεί βρωμόγερο είναι 85 χρονών, στέκεται με το ζόρι στα πόδια του και κουβαλά μαζί του μια συσκευή οξυγόνου. Πως είναι δυνατόν να θεωρούμαι εγώ μεγαλύτερο βάρος για τους συγγενείς μου απ' ό,τι εκείνος;".
Για να λύσω τις απορίες μου ακολούθησα τον νεκροθάφτη που, απορημένος κι εκείνος από την παράδοξη αυτή εξέλιξη της τελετής, πλησίασε κάποιον από τους πρώην μαυροφορεμένους για να ρωτήσει τι ακριβώς είχε συμβεί. Και τότε έμαθα τι ακριβώς είχε συμβεί. Μέναμε, λέει, περίπου 700 νοματαίοι σ΄ένα κοινόβιο, που είχε ιδρυθεί, τάχα μου τάχα μου, για να προσφέρει εναλλακτική μορφή διαβίωσης, σε ανθρώπους που ήθελαν να αντιπαλέψουν το κατεστημένο. Μια νύχτα, συνέβη το κακό. Μια τρομερή έκρηξη έστειλε στην εντατική τους 170 από εμάς και σιγά-σιγά, ο ένας μετά τον άλλον, εγκατέλειπαν τον μάταιο τούτο κόσμο, χάνοντας τη μάχη για τη ζωή. Η έκρηξη ήταν μια, ακόμη, τρομοκρατική επίθεση, από μιας σειρά επιθέσεων, που είχαν πάρει τη μορφή λαίλαπας, λόγω της αβεβαιότητας που επικρατούσε στον κόσμο. Και οι "τεθλιμμένοι συγγενείς" γλεντούσαν γιατί, απλά, θα είχαν περισσότερο χώρο στο κοινόβιο, με 170 άτομα λιγότερο. Ούτε κάποια περιουσία είχα αφήσει πίσω μου, ούτε θα κέρδιζαν κάτι ουσιαστικό από τον θάνατό μου. Απλά και μόνο για μερικά τετραγωνικά περισσότερα στους κοιτώνες του κοινοβίου.
"Μα, πώς μπορούν να χαίρονται, όταν όλα γύρω τους καταρρέουν. Δεν φοβούνται ότι στην επόμενη έκρηξη, μπορεί να έρθει η σειρά τους. Δεν θα 'ταν καλύτερα να ήμασταν όλοι μαζί, ενωμένοι, σε αυτή την αβέβαιη συγκυρία;" Όλα αυτά σκεφτόμουν και ξύπνησα τρομαγμένος. "Ήταν απλά ένα όνειρο" είπα στον εαυτό μου. "Αυτά γίνονται μόνο στον κόσμο των ονείρων ή σε ένα παράλογο σύμπαν που θα συνέθετε ένας πολύ διεστραμμένος νους και μόνο".
Σκέφτηκα να γυρίσω πλευρό και να συνεχίσω τον ύπνο μου. Δεν είχα, όμως περιθώρια για καθυστερήσεις. Ήμουν υποχρεωμένος να ξεκινήσω την απεγνωσμένη αναζήτηση για δουλειά, αφού, μετά από 15 χρόνια καθημερινής και αδιάλειπτης παρουσίας στην ενημέρωση της Δημόσιας Τηλεόρασης, κάποιοι αποφάσισαν να με αφήσουν στην αβεβαιότητα, αντιμέτωπο, για μία ακόμη φορά με την ανεργία και με επιλογές που έχουν λιγοστέψει επικίνδυνα...
Ας είναι. Όλα γύρω μας γυρίζουν, πάνε κι έρχονται κι ο καιρός έχει τα δικά του γυρίσματα...